Op een zaterdagmiddag liep ik naar haar toe.
Ik wist dat tuinieren haar goed afging. Dat ze zoveel liefde en eerbied had voor Gods schepping.
Maar nu?
Er was een groot verdriet in haar leven gekomen.
Zeer ernstige ziekte van een van haar geliefde kinderen. De situatie was acuut, urgent en het lijden was immens.
De weduwe van halverwege tachtig, hoe was het met haar?
Ik besloot een zakje bloembollen te brengen.
Deze moesten gepoot en verzorgd. Haar handen zouden dat met liefde doen.
Die middag hadden we het over de zovele gedachten die haar bezighielden.
De troost lag vooral in het vertrouwen dat de bloembollen zouden gaan opkomen.
Dat drie maanden na het poten, er bloemen zouden bloeien.
Misschien (of niet) zou ze haar kind een foto ervan kunnen sturen, misschien (of niet) zou ze het zelf meemaken, maar het leven zou doorgang vinden. Diezelfde middag nog heeft ze ze gepoot.
Ongeveer drie weken later - haar kind leefde nog en zij ook en ik ook - liep ik langs haar huis en wist... Die bollen.... dat duurt te lang.....
Het doel van de wandeling was het kopen van een aanbiedingsplantje voor mezelf.
Niet veel later belde ik bij haar aan met ook voor haar zo'n plantje.
Mijn openingszins is iets geweest als:
"Zuster, de bollen duren en duren. We hebben het eerder nodig om iets van onze grote goede genadige Heer te zien."
Waarna we spraken over wat in ons omging.
De 'kelkplanten' die ik gekocht had waren zo mooi bekleed, maar wat als alles in verval lijkt te raken?
Bij het weggaan hebben we stilgestaan bij hoe het mogelijk was om voor 2,99 zo een mooie plant te kopen.
Na enkele weken kwamen wij samen met andere zusters.
Haar plant bloeide nog, mijne had ik die week in de kliko gegooid.
Enthousiast vertelde ze vervolgens over de opgekomen bloembollen, ze bloeiden... lelies.
De foto hieronder laat ze jou ook zien.
Ik wist dat tuinieren haar goed afging. Dat ze zoveel liefde en eerbied had voor Gods schepping.
Maar nu?
Er was een groot verdriet in haar leven gekomen.
Zeer ernstige ziekte van een van haar geliefde kinderen. De situatie was acuut, urgent en het lijden was immens.
De weduwe van halverwege tachtig, hoe was het met haar?
Ik besloot een zakje bloembollen te brengen.
Deze moesten gepoot en verzorgd. Haar handen zouden dat met liefde doen.
Die middag hadden we het over de zovele gedachten die haar bezighielden.
De troost lag vooral in het vertrouwen dat de bloembollen zouden gaan opkomen.
Dat drie maanden na het poten, er bloemen zouden bloeien.
Misschien (of niet) zou ze haar kind een foto ervan kunnen sturen, misschien (of niet) zou ze het zelf meemaken, maar het leven zou doorgang vinden. Diezelfde middag nog heeft ze ze gepoot.
Ongeveer drie weken later - haar kind leefde nog en zij ook en ik ook - liep ik langs haar huis en wist... Die bollen.... dat duurt te lang.....
Het doel van de wandeling was het kopen van een aanbiedingsplantje voor mezelf.
Niet veel later belde ik bij haar aan met ook voor haar zo'n plantje.
Mijn openingszins is iets geweest als:
"Zuster, de bollen duren en duren. We hebben het eerder nodig om iets van onze grote goede genadige Heer te zien."
Waarna we spraken over wat in ons omging.
De 'kelkplanten' die ik gekocht had waren zo mooi bekleed, maar wat als alles in verval lijkt te raken?
Bij het weggaan hebben we stilgestaan bij hoe het mogelijk was om voor 2,99 zo een mooie plant te kopen.
Na enkele weken kwamen wij samen met andere zusters.
Haar plant bloeide nog, mijne had ik die week in de kliko gegooid.
Enthousiast vertelde ze vervolgens over de opgekomen bloembollen, ze bloeiden... lelies.
De foto hieronder laat ze jou ook zien.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.