Als vanzelfsprekend kan ik gesprekjes met kinderen aangaan over wat hun lievelingskleur op dat moment is. Waarom dat zo is, maar ook wat mijn lievelingskleur is (aquagroen/blauw). Daarna vraag ik altijd naar het lievelingsdier. Deze vragen stellen volwassen onder elkaar eigenlijk niet meer, maar ik voel wel verbondenheid rondom deze vragen.
Een poos geleden had ik een ontmoeting met een prachtige volwassen vrouw, waarbij duidelijk was (door haar kunstuitingen) dat zij iets had met de giraffe. Mmmmmm, gaandeweg onze ontmoeting merkte ik dat ik zelf al mogelijke redenen begon in te vullen.
Deze invullingen, lagen meer in een soort verbijstering, waarbij ik geconfronteerd werd met dat ik in elk geval niets met de giraffe heb.
De mevrouw vertelde tegen het einde van onze wandeling uit zichzelf, waarom zij de giraffe zo bijzonder vond.
Ze zei:
“Een giraffe staat op van die lange dunne poten, zo kwetsbaar.
Hij steekt altijd boven iedereen uit, of hij dat nou leuk vindt of niet.
Hij vraagt niet om die aandacht. Een giraffe valt nou eenmaal op.”
Maar, zo vervolgde ze:
“Als een giraffe doet waarvoor hij zo gemaakt is, blaadjes eten uit de bomen, dan valt hij ineens niet zo op.”
Instant kreeg ik liefde voor de giraffe in mijn hart.
Dus ik houd nu ook van giraffen.
Mijn ‘bubbely’ zijn (lange nek) is ook iets waar ik niet om gevraagd heb.
Ik geef mezelf zeker een stem (ben kwetsbaar), maar dat is niet omdat ik dat nou persoonlijk zo nodig heb.
De drijfveer is een soort bedroefdheid over verharding en de ruimte die kwetsbaarheid volgens mij nog in zou moeten nemen in deze wereld.
Ik mag dus leren om mij maar gewoon uit te strekken.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Een poos geleden had ik een ontmoeting met een prachtige volwassen vrouw, waarbij duidelijk was (door haar kunstuitingen) dat zij iets had met de giraffe. Mmmmmm, gaandeweg onze ontmoeting merkte ik dat ik zelf al mogelijke redenen begon in te vullen.
Deze invullingen, lagen meer in een soort verbijstering, waarbij ik geconfronteerd werd met dat ik in elk geval niets met de giraffe heb.
De mevrouw vertelde tegen het einde van onze wandeling uit zichzelf, waarom zij de giraffe zo bijzonder vond.
Ze zei:
“Een giraffe staat op van die lange dunne poten, zo kwetsbaar.
Hij steekt altijd boven iedereen uit, of hij dat nou leuk vindt of niet.
Hij vraagt niet om die aandacht. Een giraffe valt nou eenmaal op.”
Maar, zo vervolgde ze:
“Als een giraffe doet waarvoor hij zo gemaakt is, blaadjes eten uit de bomen, dan valt hij ineens niet zo op.”
Instant kreeg ik liefde voor de giraffe in mijn hart.
Dus ik houd nu ook van giraffen.
Mijn ‘bubbely’ zijn (lange nek) is ook iets waar ik niet om gevraagd heb.
Ik geef mezelf zeker een stem (ben kwetsbaar), maar dat is niet omdat ik dat nou persoonlijk zo nodig heb.
De drijfveer is een soort bedroefdheid over verharding en de ruimte die kwetsbaarheid volgens mij nog in zou moeten nemen in deze wereld.
Ik mag dus leren om mij maar gewoon uit te strekken.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.