Onze dochter had een kledingkast. Een prachtige witte kast. Bestaand uit een hang gedeelte en leg gedeelte met daarin verschillende vakken. Toen we gingen verhuizen moest de kast uit elkaar. Wat bleek? De achterwand van de kast was poreus van vocht. Hij was zo verschimmeld, dat het uit elkaar halen erg makkelijk was.
De kleding die dicht tegen de wand aan had gelegen bevatte dezelfde schimmel.
Dit schrijven gaat over het beeld van deze prachtige kast met beschimmelde achterwand.
De vrouw van middelbare leeftijd, die me vertelde over hoe ze staande bleef in de grote hoeveelheid moeiten die haar overkwamen in korte tijd.
De vrouw volop in het spitsuur van haar leven, die me vertelde over hoe ze zich voorbereidt had op de verschillende scenario’s van een moeilijke situatie die ze te tackelen had.
Mijn antwoord aan beide dames was;
‘Okay, goed bezig met de vakjes. Maar hoe zit het met de achterwand, de grondplaat?’
Ze reageerden verbaasd ‘Huh?’
Wat bedoelde ik daarmee?
In de ene situatie was het grote stress door omstandigheden die zich niet weg lieten stoppen in maar 1 laatje. De stress, de pijn, de moeiten, waren in de grondplaat geïnfecteerd.
Tuurlijk was het prima om de laatjes dicht te proppen, in de hoop staande te blijven.
Maar mijn absolute advies was: ‘Probeer stil te staan bij die plaat, die zo alle laatjes vanuit de achtergrond zeerzeker beïnvloed.’
In de andere situatie ging het om alert zijn, vechten in een situatie waar je maar beperkt grip op hebt. Ik complimenteerde de vrouw over haar goede voorbereidingen.
Wat voor informatie bevatte de grondplaat om het mogelijk te maken dat ze zou kunnen schakelen op het moment dat het erop aan kwam?
Waardoor zou zij de flexibiliteit aan de dag kunnen leggen om; een laatje op het juiste moment te openen, maar…. ook om deze weer te sluiten en naar een andere lade over te gaan wanneer dat nodig zou zijn.
En welke grondhouding zou voor haar al vooraf kunnen bepalen dat zij positief uit het gesprek zou komen?
Dit idee heeft alles met verbinding te maken.
Gaandeweg de psychoses leerde ik me richten op sociale informatie van anderen.
Tijdens dit horen metselde ik de psychose als het ware achter een muurtje.
Dit vergde enorm veel inspanning: het verwerken van wat ik hoorde, laat staan het aansluiten op de informatie, dat was allemaal niet mogelijk.
Al mijn psychische gerichtheid was in het hier en nu ‘horen van,’ gecombineerd met het verminderen van de aandacht die naar de psychose ging. Dit was niet omdat ik mezelf in stukjes opdeelde of omdat ik het eigen lijden wegdrukte.
Ik kon dit, omdat ik me heel bewust was van mijn identiteit. Ik richt mij van nature graag op het sociale, dit staat ontzettend dicht bij me. De gigantische oefening van ‘de grondplaat’/ behouden van identiteit, heeft alles te maken met verbinding. Niet alleen de verbinding vanuit identiteit, maar juist ook de aansluiting op anderen waardoor er verbinding met anderen ontstaat.
Met het idee van de prachtige kledingkast hoop ik je aan te sporen om bewust te onderzoeken waar je staat en wie je bent. Dat de verschimmeling je niet overkomt (ook niet vanuit een laatje waarin een appel ligt te rotten), dat je basis, je kern staat. En dat je weet en vertrouwd op de functionaliteit van al die vakjes en wat je erin hebt zitten.
Wees mild & opbouwend naar jezelf, maar ook slim (vraag wat van jezelf hierin).
Tijdens een ochtendwandeling zag ik een meneer onderaan een viaduct.
Het was een imposant beeld.
Ik vroeg: ‘Mag ik een foto van u maken onderaan dit viaduct?’
Toen ik later verder liep en om keek, zag ik dat de man het viaduct niet op ging.
Hij sloeg af naar een parkeerplaats en hij bevond zich net voor het bord ‘einde van de weg.’
Het besef van autonomie in keuzes drong diep tot me door.
Die avond maakte ik nog een wandeling. Voor de parkeerplaats stond de kar, parallel naast de weg. De man stond ernaast. Zijn blik voor zich.
Het romantische idee van de sterke man die de kar op de heuvel zou krijgen, het autonome idee van de man op de parkeerplek met een croissantje, ineens stond daar een ‘verloren’ mens te staren in de toekomst.
Zijn grondplaat bestaat ongetwijfeld uit ‘vrijheid.’
Is er dan nu nog iemand die hem vraagt: ‘Hoe zit het met jou grondplaat?’
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
De kleding die dicht tegen de wand aan had gelegen bevatte dezelfde schimmel.
Dit schrijven gaat over het beeld van deze prachtige kast met beschimmelde achterwand.
De vrouw van middelbare leeftijd, die me vertelde over hoe ze staande bleef in de grote hoeveelheid moeiten die haar overkwamen in korte tijd.
De vrouw volop in het spitsuur van haar leven, die me vertelde over hoe ze zich voorbereidt had op de verschillende scenario’s van een moeilijke situatie die ze te tackelen had.
Mijn antwoord aan beide dames was;
‘Okay, goed bezig met de vakjes. Maar hoe zit het met de achterwand, de grondplaat?’
Ze reageerden verbaasd ‘Huh?’
Wat bedoelde ik daarmee?
In de ene situatie was het grote stress door omstandigheden die zich niet weg lieten stoppen in maar 1 laatje. De stress, de pijn, de moeiten, waren in de grondplaat geïnfecteerd.
Tuurlijk was het prima om de laatjes dicht te proppen, in de hoop staande te blijven.
Maar mijn absolute advies was: ‘Probeer stil te staan bij die plaat, die zo alle laatjes vanuit de achtergrond zeerzeker beïnvloed.’
In de andere situatie ging het om alert zijn, vechten in een situatie waar je maar beperkt grip op hebt. Ik complimenteerde de vrouw over haar goede voorbereidingen.
Wat voor informatie bevatte de grondplaat om het mogelijk te maken dat ze zou kunnen schakelen op het moment dat het erop aan kwam?
Waardoor zou zij de flexibiliteit aan de dag kunnen leggen om; een laatje op het juiste moment te openen, maar…. ook om deze weer te sluiten en naar een andere lade over te gaan wanneer dat nodig zou zijn.
En welke grondhouding zou voor haar al vooraf kunnen bepalen dat zij positief uit het gesprek zou komen?
Dit idee heeft alles met verbinding te maken.
Gaandeweg de psychoses leerde ik me richten op sociale informatie van anderen.
Tijdens dit horen metselde ik de psychose als het ware achter een muurtje.
Dit vergde enorm veel inspanning: het verwerken van wat ik hoorde, laat staan het aansluiten op de informatie, dat was allemaal niet mogelijk.
Al mijn psychische gerichtheid was in het hier en nu ‘horen van,’ gecombineerd met het verminderen van de aandacht die naar de psychose ging. Dit was niet omdat ik mezelf in stukjes opdeelde of omdat ik het eigen lijden wegdrukte.
Ik kon dit, omdat ik me heel bewust was van mijn identiteit. Ik richt mij van nature graag op het sociale, dit staat ontzettend dicht bij me. De gigantische oefening van ‘de grondplaat’/ behouden van identiteit, heeft alles te maken met verbinding. Niet alleen de verbinding vanuit identiteit, maar juist ook de aansluiting op anderen waardoor er verbinding met anderen ontstaat.
Met het idee van de prachtige kledingkast hoop ik je aan te sporen om bewust te onderzoeken waar je staat en wie je bent. Dat de verschimmeling je niet overkomt (ook niet vanuit een laatje waarin een appel ligt te rotten), dat je basis, je kern staat. En dat je weet en vertrouwd op de functionaliteit van al die vakjes en wat je erin hebt zitten.
Wees mild & opbouwend naar jezelf, maar ook slim (vraag wat van jezelf hierin).
Tijdens een ochtendwandeling zag ik een meneer onderaan een viaduct.
Het was een imposant beeld.
Ik vroeg: ‘Mag ik een foto van u maken onderaan dit viaduct?’
Toen ik later verder liep en om keek, zag ik dat de man het viaduct niet op ging.
Hij sloeg af naar een parkeerplaats en hij bevond zich net voor het bord ‘einde van de weg.’
Het besef van autonomie in keuzes drong diep tot me door.
Die avond maakte ik nog een wandeling. Voor de parkeerplaats stond de kar, parallel naast de weg. De man stond ernaast. Zijn blik voor zich.
Het romantische idee van de sterke man die de kar op de heuvel zou krijgen, het autonome idee van de man op de parkeerplek met een croissantje, ineens stond daar een ‘verloren’ mens te staren in de toekomst.
Zijn grondplaat bestaat ongetwijfeld uit ‘vrijheid.’
Is er dan nu nog iemand die hem vraagt: ‘Hoe zit het met jou grondplaat?’
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.