dichtsels? Wat het ook zijn...
In het weer gaan nadenken ongeveer drie jaar na mijn laatste psychose, vond ik dit stukje woorden geven terug.
Zelfs tot een stukje in de zware depressie in mijn puberteit schreef ik. Het is voor mij een natuurlijke uitlaatklep.
Al betwijfel ik of het gevolgd kan worden door wat de 11 psychoses met mijn psyche hebben gedaan. Dat is wat het is.
Ze staan meestal in een paar minuten en ik ervaar het schrijven ervan als een kleine vulkaan die eruit moet.
Het is een mooi expressief iets en het geeft me vervulling om mezelf zo te kunnen uiten.
Er kunnen spelling & grammatica fouten in zitten, net als op mijn hele site het geval is.
Zelfs tot een stukje in de zware depressie in mijn puberteit schreef ik. Het is voor mij een natuurlijke uitlaatklep.
Al betwijfel ik of het gevolgd kan worden door wat de 11 psychoses met mijn psyche hebben gedaan. Dat is wat het is.
Ze staan meestal in een paar minuten en ik ervaar het schrijven ervan als een kleine vulkaan die eruit moet.
Het is een mooi expressief iets en het geeft me vervulling om mezelf zo te kunnen uiten.
Er kunnen spelling & grammatica fouten in zitten, net als op mijn hele site het geval is.
Niets van de verwoordingen mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
|
Ben je bereid om zonder caleidoscoop te kijken naar jou prisma?
Zeg me of ik mag bestaan. Ik vraag je niet om mij te zien. Ik zal je weggedraaide hoofd niet onderbreken. De kwellingen van je hart die de haat heeft opgezogen. Zeg me of ergens voorbij het beluisterde, of ik daar een plekje krijg. Zeg me of ik opdoem in jou onrust. Ik heb uitgesproken dat jij geen schuld hebt. Schuld boeit me nog het allerminst in mijn leven. Maar ik vraag me af of mijn woorden mogen klinken. Voor iedereen die wegkeek. Voor iedereen die dat blijft doen. Ik voel me een ‘freak of nature’ onder hun schampere blik. Ik vang iets op wat er niet mag zijn. Mededogen met mij? Ik ben toch een monster? En waarom? Echo’s vanuit de duisternis. Ik ben verdwenen en juist nu niet vervaagd. ‘Ik mag bestaan,’ dringt door. De bodem zal niet brokkelen maar knagen. Een duister tegennatuurlijk: ik had er niet moeten zijn. Jij met je weggedraaide hoofd. Laat me maar los, laat me maar gaan. Ik wil jou niet meer. Ik hoef jou niet meer. Ik ben helemaal klaar met jou zelfmedelijden. Hoe kan dat nou? Hoe kan ik klaar zijn met iets wat ik niet tastbaar waarneem? Er is niets, het is ook niet aannemelijk dat er ooit iets komt. De wegkijkers drukken op mijn geest. Terwijl ik allang vrij ben. |
|
Vandaag was ik aan het rennen
Op een loopband sloot ik mijn ogen Ik was terug, daar met jou De bomen, het pad, de hindernissen Jij en ik wij waren goed in rennen Jij rende voor me Ik zag de blik over je schouder, hield ik je bij? Ik zag ons lachen bij de hindernissen Vandaag was ik aan het rennen met jou Ik voel mijn hartslag Zweet breekt uit Adrenaline begint te stromen Vandaag was ik aan het rennen Met gesloten ogen, in een schuur In het stilstaan kwam beweging op gang Ik voel liefde Een steek, een keuze Doet het teveel pijn om te rennen? Vandaag ren ik, terwijl ik besef: Dit geeft me weer die kick van toen. Gaat het dan wel goed? Ben ik echt okay? Ik hield genoeg van jou Het tikje op mijn schouder, wanneer ik voor je liep Onze glimlachen die elkaar raken |
De steek, de pijn van het nu En dan kies ik heel bewust Ik sluit mijn ogen weer en ren met jou nu onze vaste route Druppels worden gevormd op mijn gezicht De telefoon gaat, een stem trekt me naar het nu: ‘Ik sta op de loopband,’ hijg ik, maar ik doe zoveel meer Vandaag heb ik gerend en gefilosofeerd Waarom omarmd de wereld boeddhistische verlichting? Waarom zijn de woorden van Jezus zo ingewikkeld voor velen? Tijd om de tafel te gaan dekken Om met mensen die onvoorwaardelijk van me houden te gaan lunchen Ooit maakte het ons niet uit: regen of zon, warm of koud Ik geloof dat liefde genoeg had moeten zijn |
|
|
I don’t know your every heartbeat
You don’t know every psychotic tought I won’t take you there That’s why we survived The world beyond words The world where i’m called oversensitive There is no near space for a schizofrenic There is my so called braveness Because i tell, because i speak The suffering for the distance Sadness cathes up with me In the moment i’ll stand atleast the ground thats there Hunted by the world i understand Can’t close my eyes Won’t shut down my sensitivity I’ll embrace, i’ll cary on I know, i see, i feel your love It embraces me when i feel so sad When i stumble, always falling It strenghtens me to stand I’ll explain everyone who want’s to know In a wise, clever, toughtfull way Sensitive, not to close I won’t take them there, like i never took you Your heartbeats safe guard My toughts also guarded |
|
Het spijt me zo
Diep verdriet jaagt op mijn stabiliteit Het spijt me De randen van gebrokenheid raken me Niet voldoen Kiezen voor leven kan alleen zo |
|
|
Life by dying
Words can’t explain Pictures can’t tell Mirrors can’t show No need to speek, you won’t have to listen No need to see, you may close your eyes No need to look into whats been, don’t expect you to understand In known truth How come receiving love meant dying How come toxicity meant life Covered pitty kills hatefully Immages press Mumbles to be stopped A void Emptiness screams to draw me in ‘Die with me’ No mirror can ever make you see The horror of a life regretted all alone Mine Yours was so much loved it needed mine I feel by myself I know i care, it never stopped Words not shared to make you understand Words to let you know: i am okay There’s a life to be lived |
|
Today I lost beyond reason
I want to hide Never has my heart been so mad My soul never felt so strong like vanishing I lost You slipped away I lost Not even trying Today I lost The longest glims of your beauty The sparkle of the treasure you behold I lost the struggles inside you A lot about you is gone Always a little for me to keep you near Today I lost beyond reason Today I’ve been set free Nothing liberating I’ve done After sorrow I’ll allow grieve It makes me want to hide I should not fear! Beyond reason, it shouldn’t impact me Must be easy to understand Though the evil madness is painfull to see I am not the one lingering I have been set free You’ll once be free too Free beyond reason and brokenness You were the one I loved the most Maybe too much to beare in live Looking back on reasonable days Living that love, meant unspoken telling you of you’re worth I am so so deeply sorry I couldn’t rescue you People will judge me eitherway It’s all invain to me, I lost I lost while I loved you Dear one I loved the most Dear one I could never not love I do want to hide my love in a safespace Keep it save, with the memories of your eyes, beautiful, beautiful one I loved the most |
|
|
Let my soul be in oblivion
Only painfull to remember who I used to be So easy to say: less of me, more of Christ Broken till living in Christ alone Feeling there’s something of me to conduct Thinking I could be someone on my own strength How foolish, not even a true match of fight Always the open arms of my Savior Open arms, bloody and painfull to observe At the cross I kneel down One hand reaches out to touch his feed One hand open towards heaven Nothing of me to overcome Faith given and so much hurt for the Savior at the cross Less of me, my fearless joy becomes closer to me then it has ever been Joy because I know:
|
|
A fools heart
Lets meet in the space beyond good and bad Beyond mistakes made Loving eitherway My foolish heart needs to believe It desires to trust Knowing you’re far beyond worthy My foolish heart knows and understands you But yet so little of itself All the marks of protection erased Safety is invain Loving anyway No remorse, no repent, even anger is no more Only the wisdom of a foolish heart able to treasure love We’ll meet in that space beyond good or bad I’ve searched and whispered to draw you there While waiting and waiting, I aged In my hope you drifted further away Cause in this language we can’t interact My foolish heart knew all along what was to be survived My whisper changes My waiting declines My foolish heart is healing Lets me protect myself in space No need to avoid living among good and bad The space beyond good and bad is within my foolish heart While you drifted away my eyes opent to see others quite like you Acknowledging this side of humankind was a more common fact of life, was difficult at first While the love surrounding me gave the ability to learn Trusting my sweet, caring, loving heart with everlasting foolishness No bitterness sprouted, no ties from brokenness in my soul Thank You my Lord, my Savior Christ For my foolish heart has been set free It will stay free in Christ alone |
|
|
Faith not to arise for heaven
Given by heart Through hurt and pain Just to live being able to consume care Future kept Living among the faithless Treasured love, given compassion Once eyed by grace alone The view of what to come Beholds the hope of life Notthing to comment Only to give all Nothing to surrender When life is in Christ alone Being daily dust in the winds is profound When there’s glorification |
|
Peace of heart
Peace of mind Not as a right but plain in sight No striving for them unconditionally In the window of life Only faith hope and love are to be kept In struggles peace can be found Toughness makes you surrender At ease nothing is what it seems Faith, hope and love ask labor They ask for sweat and tears It is only the way it’s supposed to be: Working peace in process |
|
|
When structures narrows down democracy
When taking care becomes blindness When we fail to see who is so close When equality can’t come near A new age will dawn One in which only victimship is hurt or heared A destruction of the strength we once had A voice of darkness shouts out to the natural ability to survive Everywhere you hear a loud destruction So blind for the love we once knew We let it go, we let it arise As if there’s nothing worth fighting for In common stupidity We don’t only fail God Does believing in structure make things better? While we are fighting, individuality becomes our best? We care for common ground Blind to see true individuality As we pull each other away from higher ground A place where we could unite in love, hope and faith In darkness we fear a view A view that could really make us wonder Caring happens only when rewards are a guarantee, or made more A new age of post democracy Never before in lazy denial we took the gamble to get away Not realizing in history era’s always had an end and a beginning Moral ground is not to be found in darkness A heartbeat, a breath, a linger of survival Repent |
|
How I felt
It didn’t matter What was real Wasn’t the truth Trying to keep connection Hoping it all would pass When there’s nothing left but breath When all answers are air Humankind is meant to survive And so I will So we will In connecting we’ll walk the lane of life It’s okay All we need is air and breath Trust the pavement of hope my love |
|
|
Society where did I leave you?
Where did you leave me behind? In what rush was I forgotten? How did it ever got complicated? When wasn’t it enough anymore? Simplicity holds the answer The ground will hold the line Surrounded by dark, it doesn’t matter No urge to reflect who I am In simplicity I will connect Trowing lines, knowing, people love to talk Where all just wondering Talk, unfold your strength Let me see your beauty I can listen to your darkness We can always let loose |
|
Silence is your wish
Filling the room with emptiness Only your word No meaning, nothing given Leaving no space Talking all the air away How many words can be spent? How many times can be thrown away? Succeeding in silencing Taking breathe Trying to own life |
|
|
Please let me find love
I know I won’t find lots of it Just a little will be okay Please let me find something I can trust Something hidden inside who you are I’ll find it and light it up Please I want to be wrong Life can’t be shriveled this way Unwrinkle your reasons My love will never be enough to make it yours Weird enough I am the only one feeling deeply sorry for the both of us |