Ontzettend veel mensen krijgen te maken met psychose; direct aangaande zichzelf of indirect waarbij het iemand in hun omgeving betreft.
Het psychotisch bewustzijn is naar.
Bij de verhuizing was er fragiel Delfblauw porseleinen serviesgoed dat gereed gemaakt moest worden voor vervoer. Dit was een klusje.
Ik benader het psychotisch bewustzijn eigenlijk ook als ‘broos porseleinen serviesgoed.’
Als je een doos met broos porseleinen serviesgoed moet inpakken of uitpakken zijn er regels.
Een doos porselein in-/uitpakken is een confrontatie met jezelf. Het is bij een groot servies logisch om sneller en efficiënter te werk te willen gaan. Wat slordig en chaotischer worden ligt op de loer.
De basisregel bij werken met porselein is, dat je het serieus neemt.
Zodra je aandacht hierin verslapt en je aanklooit, zal schade/een breuk het gevolg zijn.
De oorzaken van psychotisch bewustzijn kunnen zo anders zijn.
Levende met psychosegevoeligheid raakt het me dat de connotatie van ‘psychose’ in de maatschappij totaal niet recht blijkt te doen aan de 99% van de mensen die hiermee ooit te maken krijgt in hun dagelijks leven.
En dat brengt me bij het verdrietige gegeven dat mensen soms zo een high nodig hebben, dat ze de psychose op de koop toenemen.
Het brengt me bij het verdrietige gegeven dat de samenleving geen gelijkwaardige positie meer heeft tegenover mensen die vanuit een ernstige persoonlijkheidsstoornis ook psychotisch zijn.
Het melden of aangifte doen tegen mensen die op deze manier een gevaar zijn zou absoluut anoniem moeten kunnen. Want er is niet te overzien hoe gereageerd wordt (ook op langere termijn) door de mens die zo met ‘gekte’ omgaat, wanneer jou naam bekend wordt. Het systeem kent ‘autonomie’ toe, maar de maatschappij verliest daarin de natuurlijke veerkracht die aan de basis staat van datzelfde systeem.
Op het moment dat iemand denkt dat hij een psychose kan leien.
Hij hem zelf (niet per ongeluk) blijft veroorzaken door middelengebruik.
Of dat hij het op de koop toeneemt, want hij is 'happy' met zijn persoonlijkheidsstoornis (en de daaruit voortvloeiende psychotische momenten).
Op dat moment houdt het recht op zelfbeschikking wat mij betreft op.
Psychose en grilligheid samen, is een cocktail waarvoor de maatschappij beschermd moet worden.
Als je de angst of de onoverwinnelijkheid of de gekte van psychose werkelijk kent of een eind komt in het doorgronden ervan, dan weet je dat je niet weet hoe wat je zegt en doet over komt. Je hebt als ‘leek’ dus ook werkelijk geen idee hoe dan vervolgens te reageren op wat je aangeboord hebt.
Te reageren op een vertekende waarheid, die niet of deels met je gedeeld wordt.
Een angstig gevoel kon ik tijdens psychotisch bewustzijn als immens alomvattendheid tot in elke vezel van mijn lijf ervaren.
Dat was in mijn veilige betrouwbare omgeving.
Als ik in een positie kom waarbij ik vanuit iemand die in psychotisch bewustzijn verkeerd gevaar bespeur, dan maak ik dat ik weg kom en bel ik 112.
Dit is niet stigma bevestigend. Want dit heeft, voor mij in elk geval, niks meer met ‘psychose’ te maken.
Het heeft alles te maken met hoe we de maatschappij ingericht hebben.
Er is echt maar een heel klein percentage dat…, wordt dan gezegd.
En dat klopt.
Het stigma rondom gewelddadigheid en psychose klopt ook van geen meter.
Mag ik het ook gewoon enorm verdrietig vinden?
Het woord ‘verantwoordelijk’ heb ik vermeden in dit schrijven.
Dat is een te voordehand liggend makkelijk woord, voor deze complexe situatie.
Het Delfsblauw is heel overgekomen.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Het psychotisch bewustzijn is naar.
Bij de verhuizing was er fragiel Delfblauw porseleinen serviesgoed dat gereed gemaakt moest worden voor vervoer. Dit was een klusje.
Ik benader het psychotisch bewustzijn eigenlijk ook als ‘broos porseleinen serviesgoed.’
Als je een doos met broos porseleinen serviesgoed moet inpakken of uitpakken zijn er regels.
- Je moet absoluut niet haastig te werk gaan (niet impulsief handelen - geldt ook voor gezonde mensen).
- Het inpakken met beschermende papieren moet beheerst en zorgvuldig (nadenken over de omstandigheden die je aanraakt - geldt ook voor gezonde mensen).
- Het stapelen moet geordend (zelfbeheersing is noodzakelijk - is voor gezonde mensen ook handig).
Een doos porselein in-/uitpakken is een confrontatie met jezelf. Het is bij een groot servies logisch om sneller en efficiënter te werk te willen gaan. Wat slordig en chaotischer worden ligt op de loer.
De basisregel bij werken met porselein is, dat je het serieus neemt.
Zodra je aandacht hierin verslapt en je aanklooit, zal schade/een breuk het gevolg zijn.
De oorzaken van psychotisch bewustzijn kunnen zo anders zijn.
Levende met psychosegevoeligheid raakt het me dat de connotatie van ‘psychose’ in de maatschappij totaal niet recht blijkt te doen aan de 99% van de mensen die hiermee ooit te maken krijgt in hun dagelijks leven.
En dat brengt me bij het verdrietige gegeven dat mensen soms zo een high nodig hebben, dat ze de psychose op de koop toenemen.
Het brengt me bij het verdrietige gegeven dat de samenleving geen gelijkwaardige positie meer heeft tegenover mensen die vanuit een ernstige persoonlijkheidsstoornis ook psychotisch zijn.
Het melden of aangifte doen tegen mensen die op deze manier een gevaar zijn zou absoluut anoniem moeten kunnen. Want er is niet te overzien hoe gereageerd wordt (ook op langere termijn) door de mens die zo met ‘gekte’ omgaat, wanneer jou naam bekend wordt. Het systeem kent ‘autonomie’ toe, maar de maatschappij verliest daarin de natuurlijke veerkracht die aan de basis staat van datzelfde systeem.
Op het moment dat iemand denkt dat hij een psychose kan leien.
Hij hem zelf (niet per ongeluk) blijft veroorzaken door middelengebruik.
Of dat hij het op de koop toeneemt, want hij is 'happy' met zijn persoonlijkheidsstoornis (en de daaruit voortvloeiende psychotische momenten).
Op dat moment houdt het recht op zelfbeschikking wat mij betreft op.
Psychose en grilligheid samen, is een cocktail waarvoor de maatschappij beschermd moet worden.
Als je de angst of de onoverwinnelijkheid of de gekte van psychose werkelijk kent of een eind komt in het doorgronden ervan, dan weet je dat je niet weet hoe wat je zegt en doet over komt. Je hebt als ‘leek’ dus ook werkelijk geen idee hoe dan vervolgens te reageren op wat je aangeboord hebt.
Te reageren op een vertekende waarheid, die niet of deels met je gedeeld wordt.
Een angstig gevoel kon ik tijdens psychotisch bewustzijn als immens alomvattendheid tot in elke vezel van mijn lijf ervaren.
Dat was in mijn veilige betrouwbare omgeving.
Als ik in een positie kom waarbij ik vanuit iemand die in psychotisch bewustzijn verkeerd gevaar bespeur, dan maak ik dat ik weg kom en bel ik 112.
Dit is niet stigma bevestigend. Want dit heeft, voor mij in elk geval, niks meer met ‘psychose’ te maken.
Het heeft alles te maken met hoe we de maatschappij ingericht hebben.
Er is echt maar een heel klein percentage dat…, wordt dan gezegd.
En dat klopt.
Het stigma rondom gewelddadigheid en psychose klopt ook van geen meter.
Mag ik het ook gewoon enorm verdrietig vinden?
Het woord ‘verantwoordelijk’ heb ik vermeden in dit schrijven.
Dat is een te voordehand liggend makkelijk woord, voor deze complexe situatie.
Het Delfsblauw is heel overgekomen.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.