Tijdens de eerste psychose was er het moment dat ik onder de douche stond en een goudvis op de grond zag zwemmen.
Het fascineerde me, want ik had nooit eerder een goudvis onder de douche gezien. Hij verdween in het putje.
Ik herinner me dat ik dit besprak met de GGZ hulpverlener. Hij luisterde.
Jaren later zag ik op de publieke omroep een uitzending over een vrouw die vertelde over haar hallucinaties tijdens een psychose. Met veel sfeer werd een verschrikkelijk beangstigend tafereel verbeeld. Dit was in een fase waarin ik er voor het eerst (een beetje) aan toe was om me open te stellen voor iets als ‘lotgenoten.’ Wat gebeurde was dat ik zo van slag raakte, dat ik de jaren daarna nooit meer enig iets ben aangegaan rondom lotgenoten.
In het heden is de laatste tijd een van mijn gedachten: een psychose tackel je niet alleen.
Het is geen gevoeligheid die slechts een individu aangaat.
Het is geen disbalans of verstoring die een individu te trotseren heeft.
Tegelijk de eenzaamheid tijdens een psychose voelt overweldigend.
Om psychose uit de ‘taboesfeer’ te halen is het, denk ik, belangrijk om de aandacht niet enkel te laten uitgaan naar het eng, enger, engst zijn van de hallucinaties. Dat de omgeving of media zo specifiek bevragen, voelde voor mij als bevreemdende sensatiezucht. Het dient geen enkel doel om de mogelijke horror details van hallucinaties te weten. Alsof het dan te begrijpen is?
Het schrikt enorm af en het belemmert, denk ik, zelfs het zoeken van hulp in een relatief vroege fase.
Iedereen kan psychotisch bewustzijn overkomen.
Mocht je denken ‘ik zie geen goudvis, maar onderga wel dit of dit wat afwijkt,’ maak dan gebruik van een consult bij de huisarts. Je laat een ontstoken teennagel in een bepaalde fase toch ook ff nakijken? Een psychose kan beginnen met de magie van vallende blaadjes en opbloeien tot het zien van een goudvis. Het is ook een feitelijke constatering van afwijkingen in het waarnemen. Niet iets dat je wilt laten woekeren tot grenzeloze ‘gekte.’ Die kan namelijk misschien voorkomen of geremd worden. Er hoeft geen ‘sink hole' te zijn.
In mijn leven met psychosegevoeligheid, blijkt er iets te zijn als ‘grip’ hebben. Wat veel met me doet en ik soms ervaar als zijnde ontzettend verwarrend en beangstigend. Want tegelijkertijd kan psychotisch bewustzijn me ook ‘gewoon’ overkomen.
Ik hoop dat het de jou lukt om het leven in maatschappelijk context in je voordeel te benutten.
Dat kan zijn door navraag te doen in de omgeving, maar ‘professionals’ zijn er niet voor niks.
Je bent er zelf bij. Of moet ik van jou zeggen: zolang je er zelf bij bent?
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Het fascineerde me, want ik had nooit eerder een goudvis onder de douche gezien. Hij verdween in het putje.
Ik herinner me dat ik dit besprak met de GGZ hulpverlener. Hij luisterde.
Jaren later zag ik op de publieke omroep een uitzending over een vrouw die vertelde over haar hallucinaties tijdens een psychose. Met veel sfeer werd een verschrikkelijk beangstigend tafereel verbeeld. Dit was in een fase waarin ik er voor het eerst (een beetje) aan toe was om me open te stellen voor iets als ‘lotgenoten.’ Wat gebeurde was dat ik zo van slag raakte, dat ik de jaren daarna nooit meer enig iets ben aangegaan rondom lotgenoten.
In het heden is de laatste tijd een van mijn gedachten: een psychose tackel je niet alleen.
Het is geen gevoeligheid die slechts een individu aangaat.
Het is geen disbalans of verstoring die een individu te trotseren heeft.
Tegelijk de eenzaamheid tijdens een psychose voelt overweldigend.
Om psychose uit de ‘taboesfeer’ te halen is het, denk ik, belangrijk om de aandacht niet enkel te laten uitgaan naar het eng, enger, engst zijn van de hallucinaties. Dat de omgeving of media zo specifiek bevragen, voelde voor mij als bevreemdende sensatiezucht. Het dient geen enkel doel om de mogelijke horror details van hallucinaties te weten. Alsof het dan te begrijpen is?
Het schrikt enorm af en het belemmert, denk ik, zelfs het zoeken van hulp in een relatief vroege fase.
Iedereen kan psychotisch bewustzijn overkomen.
Mocht je denken ‘ik zie geen goudvis, maar onderga wel dit of dit wat afwijkt,’ maak dan gebruik van een consult bij de huisarts. Je laat een ontstoken teennagel in een bepaalde fase toch ook ff nakijken? Een psychose kan beginnen met de magie van vallende blaadjes en opbloeien tot het zien van een goudvis. Het is ook een feitelijke constatering van afwijkingen in het waarnemen. Niet iets dat je wilt laten woekeren tot grenzeloze ‘gekte.’ Die kan namelijk misschien voorkomen of geremd worden. Er hoeft geen ‘sink hole' te zijn.
In mijn leven met psychosegevoeligheid, blijkt er iets te zijn als ‘grip’ hebben. Wat veel met me doet en ik soms ervaar als zijnde ontzettend verwarrend en beangstigend. Want tegelijkertijd kan psychotisch bewustzijn me ook ‘gewoon’ overkomen.
Ik hoop dat het de jou lukt om het leven in maatschappelijk context in je voordeel te benutten.
Dat kan zijn door navraag te doen in de omgeving, maar ‘professionals’ zijn er niet voor niks.
Je bent er zelf bij. Of moet ik van jou zeggen: zolang je er zelf bij bent?
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.