Een maand geleden op onze gezamenlijk gezinsfilmkijkavond gebeurde er iets bijzonders. Tijdens het regelen van de chips en fris moest de film stopgezet.
Ik keek de film mee, van begin tot eind.
Dit was voor het eerst sinds ergens 2011 dat ik een film helemaal keek.
Ik wist waar hij over ging, ik hoorde en begreep de dialogen.
Na afloop besefte ik, dat ik van het verhaal genoten had.
De twee weken daarna verliepen evenzo.
En afgelopen zaterdag zag ik tijdens de film iets bijzonders.
We keken een Nederlandse film, een van de betere.
Ik keek naast me en zag: onze zoon, mijn man en onze dochter, alle drie zaten ze op hun telefoon.
Ik was de enige die enkel de film volgde van begin tot eind.
Ik verwonderde me en mijn hart vervulde zich met dankbaarheid.
Na afloop vroeg ik: ‘Wat vonden jullie van de film? Want jullie zaten allemaal op je telefoon.’
Ze legden me uit dat ze de ‘lohr’ of zoiets misten….
Ik weet niet wat een ‘lohr’ is eigenlijk. Dus ik heb hem voor zover ik weet in elk geval niet gemist.
Ze hebben me wel beetje uitgelegd dat het iets is met de opbouw van de verhaallijn.
Eerlijk gezegd snapte ik er na dat stukje uitleg nog steeds zo weinig van, dat ik de definitie van een ‘lohr’ niet zou kunnen geven.
Ik weet niet eens of ik het goed schrijf... en ja, dat is na Googelen.
Twee weken geleden gingen mijn dochter en ik naar de bioscoop.
Ik kan mij niet herinneren dat wij dit samen als moeder en dochter ooit eerder gedaan hebben.
Ze wilde met mij naar Twister.
We gingen naar een bioscoop waarbij ze niet aan pauzes doen en ook geen warme nacho’s met saus naar keuze serveren.
Na afloop vroeg ik wat ze van het verhaal vond? Ze legde feilloos de verschillen in opbouw (de lohr??????) tussen de oude (met Jodie Foster) en nieuwe Twister uit. Na haar uitleg keek ze me aan en zei: ‘Wat vond jij mam?’ En ik kon mijn 15 jarige dochter zeggen, dat ik geen woord aan te vullen, laat staan te verbeteren had op wat ze gedeeld had.
Op de terugweg spraken we uit:
De afgelopen dagen zijn qua mijn kwetsbaarheid zwaar. Het is lijden en afzien, ook al is het slechts de verhoogde gevoeligheid. Mijn mind-set van leven in dankbaarheid op de gegeven momenten helpt me ook nu weer enorm. Ze maken dat ik deze afgelopen dagen kan overstijgen om tot een nuchter onder ogen zien en handelen naar wat nodig is te komen.
Nee, dit is niet mijn slimheid, laat staan mijn wijsheid.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Ik keek de film mee, van begin tot eind.
Dit was voor het eerst sinds ergens 2011 dat ik een film helemaal keek.
Ik wist waar hij over ging, ik hoorde en begreep de dialogen.
Na afloop besefte ik, dat ik van het verhaal genoten had.
De twee weken daarna verliepen evenzo.
En afgelopen zaterdag zag ik tijdens de film iets bijzonders.
We keken een Nederlandse film, een van de betere.
Ik keek naast me en zag: onze zoon, mijn man en onze dochter, alle drie zaten ze op hun telefoon.
Ik was de enige die enkel de film volgde van begin tot eind.
Ik verwonderde me en mijn hart vervulde zich met dankbaarheid.
Na afloop vroeg ik: ‘Wat vonden jullie van de film? Want jullie zaten allemaal op je telefoon.’
Ze legden me uit dat ze de ‘lohr’ of zoiets misten….
Ik weet niet wat een ‘lohr’ is eigenlijk. Dus ik heb hem voor zover ik weet in elk geval niet gemist.
Ze hebben me wel beetje uitgelegd dat het iets is met de opbouw van de verhaallijn.
Eerlijk gezegd snapte ik er na dat stukje uitleg nog steeds zo weinig van, dat ik de definitie van een ‘lohr’ niet zou kunnen geven.
Ik weet niet eens of ik het goed schrijf... en ja, dat is na Googelen.
Twee weken geleden gingen mijn dochter en ik naar de bioscoop.
Ik kan mij niet herinneren dat wij dit samen als moeder en dochter ooit eerder gedaan hebben.
Ze wilde met mij naar Twister.
We gingen naar een bioscoop waarbij ze niet aan pauzes doen en ook geen warme nacho’s met saus naar keuze serveren.
Na afloop vroeg ik wat ze van het verhaal vond? Ze legde feilloos de verschillen in opbouw (de lohr??????) tussen de oude (met Jodie Foster) en nieuwe Twister uit. Na haar uitleg keek ze me aan en zei: ‘Wat vond jij mam?’ En ik kon mijn 15 jarige dochter zeggen, dat ik geen woord aan te vullen, laat staan te verbeteren had op wat ze gedeeld had.
Op de terugweg spraken we uit:
- Dit kon nooit & wat zijn we dankbaar dat het nu wel kan.
- Toen dit niet kon, was onze relatie wel zo goed, dat we het goed hadden. Ook al kon een bioscoop dan niet. Ook daar zijn we dankbaar voor.
- Wat hadden we genoten, al gaan we de volgende keer naar een bios waar je in de pauze warme nacho’s kan kopen.
De afgelopen dagen zijn qua mijn kwetsbaarheid zwaar. Het is lijden en afzien, ook al is het slechts de verhoogde gevoeligheid. Mijn mind-set van leven in dankbaarheid op de gegeven momenten helpt me ook nu weer enorm. Ze maken dat ik deze afgelopen dagen kan overstijgen om tot een nuchter onder ogen zien en handelen naar wat nodig is te komen.
Nee, dit is niet mijn slimheid, laat staan mijn wijsheid.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.