Zittend op een bankje genoot ik van een prachtig uitzicht.
Onze dochter gooide als vanzelf een stok in het water.
Er was een verlangen om de zin te horen: 'Life goes on braaaaaa, la, la, la....'
Het geluid van het Beatles nummer ‘Obladie oblada’ maakte dus inbreuk op de stilte.
We kregen een gesprekje over of de stapeltjes takken zouden zijn aangelegd door de boswachter of dat ze een natuurlijk ontstaan hadden.
Welke dieren zouden er in wonen?
Mijn inbreng bestond uit, dat ik het wel zou weten als ik een bever was: ik zou stromend water opgeven voor een leven op deze plek.
Maar zo werkt dat voor een bever niet, werd mij verteld.
Na een poosje waren wij klaar met het leven rondom het bankje, dus liepen we naar het wandelpad.
Mijn oog viel op een bordje, geplaatst ongeveer zeven meter van het bankje. En het eerste wat ik na het lezen dacht was: ‘Oeps!’
‘Kwetsbaar gebied, geen toegang,’ stond er.
Kwetsbaarheden in het leven, kunnen ook als ‘geen toegang’ ervaren worden.
De plaatsing van het bankje, als mogelijkheid tot verbinding vanuit beschouwing.
Werd het bruisende wat eromheen zou kunnen ontstaan dan ingecalculeerd?
De inbreuk is dan van de tak en het geluid?
Op het bankje alleen of samen is het kwetsbare gebied veilig gesteld?
Het mooie is, denk ik, dat de veiligheid juist ook in het spontane bruisende er omheen te vinden is.
Als ingecalculeerd natuurlijke herstelvermogen?
Verbinding voor mij op dat moment was; beschouwen hoeveel lol er gemaakt werd.
Daar onderdeel van zijn.
Dat geeft meer toegang, omdat het de kwetsbaarheid overstijgt.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Onze dochter gooide als vanzelf een stok in het water.
Er was een verlangen om de zin te horen: 'Life goes on braaaaaa, la, la, la....'
Het geluid van het Beatles nummer ‘Obladie oblada’ maakte dus inbreuk op de stilte.
We kregen een gesprekje over of de stapeltjes takken zouden zijn aangelegd door de boswachter of dat ze een natuurlijk ontstaan hadden.
Welke dieren zouden er in wonen?
Mijn inbreng bestond uit, dat ik het wel zou weten als ik een bever was: ik zou stromend water opgeven voor een leven op deze plek.
Maar zo werkt dat voor een bever niet, werd mij verteld.
Na een poosje waren wij klaar met het leven rondom het bankje, dus liepen we naar het wandelpad.
Mijn oog viel op een bordje, geplaatst ongeveer zeven meter van het bankje. En het eerste wat ik na het lezen dacht was: ‘Oeps!’
‘Kwetsbaar gebied, geen toegang,’ stond er.
Kwetsbaarheden in het leven, kunnen ook als ‘geen toegang’ ervaren worden.
De plaatsing van het bankje, als mogelijkheid tot verbinding vanuit beschouwing.
Werd het bruisende wat eromheen zou kunnen ontstaan dan ingecalculeerd?
De inbreuk is dan van de tak en het geluid?
Op het bankje alleen of samen is het kwetsbare gebied veilig gesteld?
Het mooie is, denk ik, dat de veiligheid juist ook in het spontane bruisende er omheen te vinden is.
Als ingecalculeerd natuurlijke herstelvermogen?
Verbinding voor mij op dat moment was; beschouwen hoeveel lol er gemaakt werd.
Daar onderdeel van zijn.
Dat geeft meer toegang, omdat het de kwetsbaarheid overstijgt.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.