Het herstel zet door en tuurlijk ben ik blij.
Tegelijk ervaar ik een sterk gevoel van wandelen langs een flitspaal en bang zijn om geflitst te worden.
In een van de laatste gesprekjes met de psychiater uitte ik enige treurnis over wat nog van het leven te verwachten. Was er nog een plek voor mij?
De beste man vroeg door: ‘Hoe kom je hierbij, Deborah?’
Ik zei: ‘Ik ben afgekeurd, er zijn geen verwachtingen meer.’
Zijn antwoord was er een waar ik nu, jaren later, nog op teer…..
Het gaf me kracht om, op mijn tijd, sperziebonen in de voedselkast te zetten.
En nu? Het sociale netwerk is nu al bijna een jaar weggevallen.
Er zijn weinig mensen aan wie ik spontaan een stukje aandacht kan geven.
Er is ik en… het gezin… de stille tijd met God… het huishouden… de winkel… de nieuwe prille contacten… het idee voor een nieuw project… de tuin... ik en YouTube/deze site... alles verloopt rustig en in balans.
Misschien heb je weleens horen zeggen: ‘Schizofrenie bestaat toch niet?’
Oi oi oi… ik bevind me regelmatig op een vliegende draak waarbij het temmen me goed af gaat. Ik heb ermee leren leven, ik oefen de invloed uit die ik heb. Dat temmen 'spierkracht' vraagt is logisch, tegelijk denk niet dat dit een gevecht is. Het is dan lijden, afzien, keuzes maken die dragelijk maken. Niks is meer vanzelfsprekend. Van wat was, maar ook niet van wat is.
Het omgaan met dat wat mijn ‘neurologische defect’ is, dat is eigenlijk nu, in deze omstandigheden, goed te doen. Ik ben ermee vertrouwd geraakt. Het zijn juist ook de gezonde hersenactiviteiten waar ik me nu soms enorm rot door voel. Simpelweg… omdat ik niet kan schakelen. Ik kan niet meer naar het niveau van denken waarbij het 'gewoon' goed was. De elf psychoses hebben me zo gevormd, ik kan niet terug naar wie ik was. De vrouw die als basishouding soms hekjes kon plaatsen om wat ze dacht dat goed zou zijn in situaties, is een vrouw van basis mildheid en nuances geworden.
Ik train mijn conditie, ook de neurologische. In de oefeningen die ik soms, niet opgelegd doe, lees ik alleen maar vooral wat ik niet weet. Wikipedia en Historiek zijn op dit moment mijn grootste vrienden. Ik bedenk: als ik ooit tegenover Bach had kunnen zitten, zou ik zwijgen. Ik zou de stilte in zijn ogen zoeken. Meneer Musk zou ik graag een week willen laten meedraaien in ons gezinsleven, een week zou voor ieder van ons genoeg zijn. De filosoof Hegel zou ik meenemen naar de waterkant. Wanneer we beiden onze hengel hadden uitgeworpen en hij een beetje op gang kwam in het gesprek, op dat moment zou ik opstaan en zeggen; ‘Meneer Hegel door geluid bijten de vissen niet, het is beter dat ik ga.’ Bij mijn weglopen zou ik me glimlachend van alles afvragen en hij misschien ook.
Ik denk dat ik mijn ziektebeeld heb begrepen. En ik kan dit uitleggen op een eenvoudige manier. Soms komt het op mijn pad, dat ik een stukje inkijk in ‘logisch psychose denken’ kan geven. Dan schrikken mensen, terwijl ik geen enge dingen zeg. Het is alsof niemand wil dat psychose echt dichtbij komt. De mogelijke ontwrichting, wat het kan doen, het moet vooral heel erg ingewikkeld blijven. De grootste gespletenheid van schizofrenie zit hem, vind ik, in het systeem eromheen en dat is erg raar voor een systeemziekte. Laatst was ik in een academisch ziekenhuis. Op de vierde etage helemaal achterin was de afdeling voor ernstige hartproblemen. Ik grapte dat daar komen al de eerste triage was. Terwijl we onderweg waren sloegen we op de begane grond rechtsaf, ineens bevonden we ons in een brede stille gang. Halverwege waren daar twee deuren, daarachter weer deuren en het woord: Psychiatrie. Psychose is een onderdeel van de hardcore psychiatrie van alle tijden. Deze afdeling op die plek in het ziekenhuis. Wij moesten op de vierde zijn.
En nu? 25% van de mensen met schizofrenie schijnt weer helemaal tot volledig goed herstel te kunnen komen. Ken jij 1 iemand die ervoor uitkomt ooit deze diagnose te hebben gehad en die nu volledig hersteld is? En dan iemand die de bescheidenheid behouden heeft om dit te kunnen relativeren. Psychose is complex doordat aansluiten op, hoe iemand daadwerkelijk leeft binnen de immense gradaties van ernst en mate van kwetsbaarheid voor psychose, ingewikkeld is. Het is onmogelijk om herstel op te leggen, dit zouden we in de drive naar autonoom zijn moeten begrijpen. Dat is niet omdat iemand hier zelf niet een keuze voor zou willen maken. Die synthese zou erg dom zijn, want het is ingewikkelder dan dat.
Ik ben overigens niet bezig met waar ik in die schaal zit.
De vraag over herstel vind ik al tricky, mezelf niet meer zien als ‘in die wachtkamer van de volgende psychose’ is mijn heling.
Dat ik me na de verhuizing een maand lang een paar keer heb moeten verhouden tot gedachten over het weggooien van DNA materiaal in de GFT bak... als ervaren drakentemmer is dit geen probleem, echt niet, een glimlach en doorrrrrr, maar niet te hard i.v.m. die flitspaal… en zo ben ik soms gewoon moe. Veel mensen zijn moe en druk.
Ik dus ook (& gelukkig).
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Tegelijk ervaar ik een sterk gevoel van wandelen langs een flitspaal en bang zijn om geflitst te worden.
In een van de laatste gesprekjes met de psychiater uitte ik enige treurnis over wat nog van het leven te verwachten. Was er nog een plek voor mij?
De beste man vroeg door: ‘Hoe kom je hierbij, Deborah?’
Ik zei: ‘Ik ben afgekeurd, er zijn geen verwachtingen meer.’
Zijn antwoord was er een waar ik nu, jaren later, nog op teer…..
Het gaf me kracht om, op mijn tijd, sperziebonen in de voedselkast te zetten.
En nu? Het sociale netwerk is nu al bijna een jaar weggevallen.
Er zijn weinig mensen aan wie ik spontaan een stukje aandacht kan geven.
Er is ik en… het gezin… de stille tijd met God… het huishouden… de winkel… de nieuwe prille contacten… het idee voor een nieuw project… de tuin... ik en YouTube/deze site... alles verloopt rustig en in balans.
Misschien heb je weleens horen zeggen: ‘Schizofrenie bestaat toch niet?’
Oi oi oi… ik bevind me regelmatig op een vliegende draak waarbij het temmen me goed af gaat. Ik heb ermee leren leven, ik oefen de invloed uit die ik heb. Dat temmen 'spierkracht' vraagt is logisch, tegelijk denk niet dat dit een gevecht is. Het is dan lijden, afzien, keuzes maken die dragelijk maken. Niks is meer vanzelfsprekend. Van wat was, maar ook niet van wat is.
Het omgaan met dat wat mijn ‘neurologische defect’ is, dat is eigenlijk nu, in deze omstandigheden, goed te doen. Ik ben ermee vertrouwd geraakt. Het zijn juist ook de gezonde hersenactiviteiten waar ik me nu soms enorm rot door voel. Simpelweg… omdat ik niet kan schakelen. Ik kan niet meer naar het niveau van denken waarbij het 'gewoon' goed was. De elf psychoses hebben me zo gevormd, ik kan niet terug naar wie ik was. De vrouw die als basishouding soms hekjes kon plaatsen om wat ze dacht dat goed zou zijn in situaties, is een vrouw van basis mildheid en nuances geworden.
Ik train mijn conditie, ook de neurologische. In de oefeningen die ik soms, niet opgelegd doe, lees ik alleen maar vooral wat ik niet weet. Wikipedia en Historiek zijn op dit moment mijn grootste vrienden. Ik bedenk: als ik ooit tegenover Bach had kunnen zitten, zou ik zwijgen. Ik zou de stilte in zijn ogen zoeken. Meneer Musk zou ik graag een week willen laten meedraaien in ons gezinsleven, een week zou voor ieder van ons genoeg zijn. De filosoof Hegel zou ik meenemen naar de waterkant. Wanneer we beiden onze hengel hadden uitgeworpen en hij een beetje op gang kwam in het gesprek, op dat moment zou ik opstaan en zeggen; ‘Meneer Hegel door geluid bijten de vissen niet, het is beter dat ik ga.’ Bij mijn weglopen zou ik me glimlachend van alles afvragen en hij misschien ook.
Ik denk dat ik mijn ziektebeeld heb begrepen. En ik kan dit uitleggen op een eenvoudige manier. Soms komt het op mijn pad, dat ik een stukje inkijk in ‘logisch psychose denken’ kan geven. Dan schrikken mensen, terwijl ik geen enge dingen zeg. Het is alsof niemand wil dat psychose echt dichtbij komt. De mogelijke ontwrichting, wat het kan doen, het moet vooral heel erg ingewikkeld blijven. De grootste gespletenheid van schizofrenie zit hem, vind ik, in het systeem eromheen en dat is erg raar voor een systeemziekte. Laatst was ik in een academisch ziekenhuis. Op de vierde etage helemaal achterin was de afdeling voor ernstige hartproblemen. Ik grapte dat daar komen al de eerste triage was. Terwijl we onderweg waren sloegen we op de begane grond rechtsaf, ineens bevonden we ons in een brede stille gang. Halverwege waren daar twee deuren, daarachter weer deuren en het woord: Psychiatrie. Psychose is een onderdeel van de hardcore psychiatrie van alle tijden. Deze afdeling op die plek in het ziekenhuis. Wij moesten op de vierde zijn.
En nu? 25% van de mensen met schizofrenie schijnt weer helemaal tot volledig goed herstel te kunnen komen. Ken jij 1 iemand die ervoor uitkomt ooit deze diagnose te hebben gehad en die nu volledig hersteld is? En dan iemand die de bescheidenheid behouden heeft om dit te kunnen relativeren. Psychose is complex doordat aansluiten op, hoe iemand daadwerkelijk leeft binnen de immense gradaties van ernst en mate van kwetsbaarheid voor psychose, ingewikkeld is. Het is onmogelijk om herstel op te leggen, dit zouden we in de drive naar autonoom zijn moeten begrijpen. Dat is niet omdat iemand hier zelf niet een keuze voor zou willen maken. Die synthese zou erg dom zijn, want het is ingewikkelder dan dat.
Ik ben overigens niet bezig met waar ik in die schaal zit.
De vraag over herstel vind ik al tricky, mezelf niet meer zien als ‘in die wachtkamer van de volgende psychose’ is mijn heling.
Dat ik me na de verhuizing een maand lang een paar keer heb moeten verhouden tot gedachten over het weggooien van DNA materiaal in de GFT bak... als ervaren drakentemmer is dit geen probleem, echt niet, een glimlach en doorrrrrr, maar niet te hard i.v.m. die flitspaal… en zo ben ik soms gewoon moe. Veel mensen zijn moe en druk.
Ik dus ook (& gelukkig).
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
