“Ha, je hebt een oorwurm!” ze lacht.
Mijn GGZ hulpverlener kijkt me vriendelijk aan.
Ik heb net mijn zorgen geuit.
Ik hoor liedjes in mijn hoofd en vraag haar of ik nu weer psychotisch word?
In deze fase van het leven met psychoses ken ik dit niet meer.
Het doet me denken aan toen ik gezond was. Maar ik ben bang.
Want tijdens psychoses waren er steeds dezelfde liedjes die rondzongen in m’n hoofd.
Ze waren een kwelling.
En nu? Nu blijken mijn hersenen iets te doen van voor de psychoses.
Ik heb gewoon een oorwurm. Een liedje dat blijft hangen. Zonder betekenis of emotionele lading. Meestal een pakkend deuntje. En dat klopt met hoe het voelt. Al vind ik het ook een dingetje om dit weer als ‘normaal’ te ervaren. De geconditioneerde angstreactie is geen constante. En dat is op zichzelf bij het rondgaan van een liedje in m’n hoofd al raar.
We concluderen dat het hoort bij het proces waarin ik nu zit.
Bijna anderhalf jaar later.
Mijn man en ik kijken ‘Podium Klassiek’ een programma over klassieke muziek. Gelukkig is dit programma na de zomer weer begonnen. Ik vind het veruit het leukste programma op TV. Een violist (Maxim Vengerov) maakt diepe indruk op me. Ik besluit hem op te zoeken in m’n streamingsdienst. Later die avond klinkt de vioolmuziek, terwijl ik aan het douchen ben. Ik voel me blij en intens gelukkig. De muziek is prachtig, zonder ziek psychotisch gevoel. De weken daarna blijf ik ervaren of ik de muziek aankan in combinatie met de ontspanning van een warme douche.
Ik herinner me hoe ik als 18 jarige naar de mooiste concerten van het Noord Nederlands Orkest ging en opera’s en het Zwanenmeer zag.
Eigenlijk is ‘zag’ een understatement. Muziek is een zeer zintuigelijke exercitie.
De herinneringen maken dat ik het aandurf om de stukken een voor een weer op te zoeken.
Ik maak zelfs een extra afspeellijst aan.
Een maand na de violist zeg ik lachend tegen m’n man: “Ik ga maar eens douchen met Verdi.”
De maanden daarna blijk ik toch echt nog steeds een zwak te hebben voor pompeuze muziek van ‘veel.’
Welke 'effort' neemt een mens om te kijken naar de compositie van het geluk in het leven?
Ik wil bewust omgaan met de zovele gelaagdheden van vreugde en gevoelens van intens geluk.
Nare moeilijke emoties laten zich, denk ik, vaak wat makkelijker componeren.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Mijn GGZ hulpverlener kijkt me vriendelijk aan.
Ik heb net mijn zorgen geuit.
Ik hoor liedjes in mijn hoofd en vraag haar of ik nu weer psychotisch word?
In deze fase van het leven met psychoses ken ik dit niet meer.
Het doet me denken aan toen ik gezond was. Maar ik ben bang.
Want tijdens psychoses waren er steeds dezelfde liedjes die rondzongen in m’n hoofd.
Ze waren een kwelling.
En nu? Nu blijken mijn hersenen iets te doen van voor de psychoses.
Ik heb gewoon een oorwurm. Een liedje dat blijft hangen. Zonder betekenis of emotionele lading. Meestal een pakkend deuntje. En dat klopt met hoe het voelt. Al vind ik het ook een dingetje om dit weer als ‘normaal’ te ervaren. De geconditioneerde angstreactie is geen constante. En dat is op zichzelf bij het rondgaan van een liedje in m’n hoofd al raar.
We concluderen dat het hoort bij het proces waarin ik nu zit.
Bijna anderhalf jaar later.
Mijn man en ik kijken ‘Podium Klassiek’ een programma over klassieke muziek. Gelukkig is dit programma na de zomer weer begonnen. Ik vind het veruit het leukste programma op TV. Een violist (Maxim Vengerov) maakt diepe indruk op me. Ik besluit hem op te zoeken in m’n streamingsdienst. Later die avond klinkt de vioolmuziek, terwijl ik aan het douchen ben. Ik voel me blij en intens gelukkig. De muziek is prachtig, zonder ziek psychotisch gevoel. De weken daarna blijf ik ervaren of ik de muziek aankan in combinatie met de ontspanning van een warme douche.
Ik herinner me hoe ik als 18 jarige naar de mooiste concerten van het Noord Nederlands Orkest ging en opera’s en het Zwanenmeer zag.
Eigenlijk is ‘zag’ een understatement. Muziek is een zeer zintuigelijke exercitie.
De herinneringen maken dat ik het aandurf om de stukken een voor een weer op te zoeken.
Ik maak zelfs een extra afspeellijst aan.
Een maand na de violist zeg ik lachend tegen m’n man: “Ik ga maar eens douchen met Verdi.”
De maanden daarna blijk ik toch echt nog steeds een zwak te hebben voor pompeuze muziek van ‘veel.’
Welke 'effort' neemt een mens om te kijken naar de compositie van het geluk in het leven?
Ik wil bewust omgaan met de zovele gelaagdheden van vreugde en gevoelens van intens geluk.
Nare moeilijke emoties laten zich, denk ik, vaak wat makkelijker componeren.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.