Ergens 2023 keken we als gezin gezellig de film ‘Fall.’
In deze film zit een plottwist. Dus als je hem nog wilt kijken, sla dit blog dan over.
Je komt er achter dat de verminking die de hoofdpersoon op het gezicht van haar vriendin ziet een hallucinatie is.
Verklaarbaar, want dagen vochtgebrek en acuut gevaarlijk trauma.
Op het moment van deze wending gebeurde iets bij mij:
Ik voelde helemaal niks meer.
Wendde mijn blik af, maar keek wel stukjes.
Verstandelijk wist ik: dit is voor mij heel erg naar om te zien.
Ik besefte: mmmmm, zij verbeelden wat ik seconden, minuten, uren, dagen, weken, maanden heb ondergaan.
Laat ik het luchtig omschrijven als: het zien van vertekende gezichten.
De film liep af, we kletsen gezellig na en sloten de dag af met het delen van ieders mooiste momentje van de dag.
We lachten en waren okay. Ik voelde me, zo aan het einde van de dag, moe en ontspannen.
Eenmaal in bed kwamen de beelden. Mijn hoofd moest verwerken wat was gebeurd.
Emoties, waren meer te omschrijven als opdringerige verwarring.
Ik was moe, wilde slapen en rust. Ik weet dat ik dat met mijn gevoeligheid echt nodig heb.
De beelden van de film waren qua gevoel nog het meest veilig. In elk geval beter, dan teruggaan naar de door mij ervaren persoonlijke hallucinaties. Het was verklaarbaar; ik kon mijn reactie linken aan het trauma van het ondergaan van psychoses.
De ‘oplossing’ moest ik kiezen: neem ik een kalmerend medicijn, zodat ik binnen 10 minuten zo diep slaap dat ik onbewust van alles kan ordenen.
Of ga ik er bewust door? Kies ik voor het er ‘laten zijn.’ Beide vind ik prima. Ik besloot het laatste aan te gaan. De beelden kwamen en gingen tot een uur of drie ’s nachts. Dat ik überhaupt nog diep in slaap geweest ben verbaast me.
En de dag daarna?
Het kenmerk van rustig aan moeten doen was er overduidelijk.
Ik vond mijn weg ook die dag, met mensen om me heen.
Het voelt ontzettend goed dat ik dit aan heb durven gaan.
Niet verdoofd heb, maar omarmd heb (bleeeeeeh, sorry, ik weet het het klinkt vreselijk, maar het is nu ff wel zo).
Bijzonder om het ook zo te omschrijven:
‘Na de psychose (-s) ondergaan is er sowieso iets om aan te gaan!’
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
In deze film zit een plottwist. Dus als je hem nog wilt kijken, sla dit blog dan over.
Je komt er achter dat de verminking die de hoofdpersoon op het gezicht van haar vriendin ziet een hallucinatie is.
Verklaarbaar, want dagen vochtgebrek en acuut gevaarlijk trauma.
Op het moment van deze wending gebeurde iets bij mij:
Ik voelde helemaal niks meer.
Wendde mijn blik af, maar keek wel stukjes.
Verstandelijk wist ik: dit is voor mij heel erg naar om te zien.
Ik besefte: mmmmm, zij verbeelden wat ik seconden, minuten, uren, dagen, weken, maanden heb ondergaan.
Laat ik het luchtig omschrijven als: het zien van vertekende gezichten.
De film liep af, we kletsen gezellig na en sloten de dag af met het delen van ieders mooiste momentje van de dag.
We lachten en waren okay. Ik voelde me, zo aan het einde van de dag, moe en ontspannen.
Eenmaal in bed kwamen de beelden. Mijn hoofd moest verwerken wat was gebeurd.
Emoties, waren meer te omschrijven als opdringerige verwarring.
Ik was moe, wilde slapen en rust. Ik weet dat ik dat met mijn gevoeligheid echt nodig heb.
De beelden van de film waren qua gevoel nog het meest veilig. In elk geval beter, dan teruggaan naar de door mij ervaren persoonlijke hallucinaties. Het was verklaarbaar; ik kon mijn reactie linken aan het trauma van het ondergaan van psychoses.
De ‘oplossing’ moest ik kiezen: neem ik een kalmerend medicijn, zodat ik binnen 10 minuten zo diep slaap dat ik onbewust van alles kan ordenen.
Of ga ik er bewust door? Kies ik voor het er ‘laten zijn.’ Beide vind ik prima. Ik besloot het laatste aan te gaan. De beelden kwamen en gingen tot een uur of drie ’s nachts. Dat ik überhaupt nog diep in slaap geweest ben verbaast me.
En de dag daarna?
Het kenmerk van rustig aan moeten doen was er overduidelijk.
Ik vond mijn weg ook die dag, met mensen om me heen.
Het voelt ontzettend goed dat ik dit aan heb durven gaan.
Niet verdoofd heb, maar omarmd heb (bleeeeeeh, sorry, ik weet het het klinkt vreselijk, maar het is nu ff wel zo).
Bijzonder om het ook zo te omschrijven:
‘Na de psychose (-s) ondergaan is er sowieso iets om aan te gaan!’
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.