Zojuist het bos bezocht met onze dochter. 
Bij de eerste mooie boom, waar ik bij stilstond, zei ze: ‘Mam, we gaan niet stilstaan bij elke mooie boom hoor!’ 
Ik begreep dit, want we waren hooguit tien meter van de parkeerplaats af. 

Mijn stille tijd vanmorgen ging over de weg met de Heer gaan. Dus niet zelluf, maar Zijn leiding leven. 

Bovenstaande foto past daar voor mij mooi bij. 
Gedurende de hele wandeling waren er heel veel paddenstoelen te spotten. 
Voortdurend bevonden we ons van het pad om te fotograferen.
Als leven met de Heer, in afhankelijkheid, op een gegeven moment zo natuurlijk is dat je Zijn grootheid in zoveel ziet. 
Dan is een leven als ‘enkel op dat keurig aangelegde stukje stevig pad’ niet meer voor te stellen toch? 

Ik word er wat onzeker van dat uitlegje in mijn Bijbels dagboek.
De Bijbel is duidelijk.
Alles wat iemand eraan toevoegt brengt eigenlijk meteen iets van verwarring teweeg bij mij. 
Mmmm, op hoeveel regels zit dit stukje nu? 

Aan het einde van de wandeling, vroeg ik dochterlief: ‘Wil je nog op de foto met een boom.’
Terwijl ik stilzwijgend het een en ander vond van mijn vraag, was haar antwoord: ‘Nee, maar jij wel?’
Wat kan een mens gelukkig zijn. 
We weten allebei niet meer wat de woorden uit mijn mond waren. 
​

Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.