Het was een afgekondigde code rood. Ik was met twee anderen in de stad. Mijn lijf voelde koud, ook al was het hartje zomer. Lopend door de regen, de harde winden trotserend. We gingen een gebouw in. En na een uurtje kwamen we daar weer uit. Om de weg terug te gaan, weer 20 minuutjes door dit weer wandelen.
Lopend zag ik een grote boom, met van die grote Esdoorn bladeren. De takje en bladeren draaien bij een windvlaag zo’n beetje 180 graden.
Eenmaal op het station, bestelden we wat kipnuggets en een patatje.
Uit gewoonte ging ik niet bij het raam zitten.
De vriendin zag een man van een jaar of 80 met de ene hand zijn pet vastklemmen op zijn hoofd en met de andere hield hij zich vast aan een lantaarnpaal. Ook zag ze een paar meiden hun tas verliezen door de wind. Ze vertelde er over, ik voelde geen angst.
Het patatje was iets wat volgens mij tien jaar geleden nog niet bestond: Franse friet, met kaas en bacon.
Ik proefde het en het was qua smaak ‘veel’ en erg vet, maar het ene bakje was prima te delen met elkaar.
Misschien denk je: Waar gaat dit over?
Een decennium voelde ik losse regendruppels in de regen.
Zag ik losse blaadje bewegen bij een windvlaag.
Mijn lichaam vormde geen scheiding meer van mijn geest, vanaf windkracht 2/3.
Bij de feitelijke dreiging van de elementen werd ik overmand door angst.
De smaak van divers smaakvol eten, ervoer ik zo intens, delen was geen optie.
Eenmaal thuis, uitte ik mijn gevoel van vermoeidheid.
Mijn man merkte op, ‘dat dit weer ook nooit wat voor mij was.’ Hierop reageerde ik met de woorden: ‘Ja, geen grip heh.”
Maar ik wist: Dit is zolang zo anders geweest. Ik moet ‘processen’ dat het nu anders is.
In herstel aangaan kan stabiliteit een streven zijn.
In deze stabiliteit aangaan kom ik erachter dat er iets is als (wat ik noem) de conditionering als gevolg van de psychose.
Meest duidelijke voorbeeldje hiervan voor mij is bijvoorbeeld, het effect van eten op een manier die ooit door medicatie veroorzaakt werd. Daar heb ik nu geen fysieke reden meer voor, zo eten tot me blijven nemen zou geconditioneerd gedrag zijn.
Het waarnemen van de wereld (en prikkels) op een bepaalde manier went op den duur kennelijk ook.
Wat als prikkels hanteren anders kan dan nodig is?
Er ontstaat ruimte in erkenning van iets als herstel.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Lopend zag ik een grote boom, met van die grote Esdoorn bladeren. De takje en bladeren draaien bij een windvlaag zo’n beetje 180 graden.
Eenmaal op het station, bestelden we wat kipnuggets en een patatje.
Uit gewoonte ging ik niet bij het raam zitten.
De vriendin zag een man van een jaar of 80 met de ene hand zijn pet vastklemmen op zijn hoofd en met de andere hield hij zich vast aan een lantaarnpaal. Ook zag ze een paar meiden hun tas verliezen door de wind. Ze vertelde er over, ik voelde geen angst.
Het patatje was iets wat volgens mij tien jaar geleden nog niet bestond: Franse friet, met kaas en bacon.
Ik proefde het en het was qua smaak ‘veel’ en erg vet, maar het ene bakje was prima te delen met elkaar.
Misschien denk je: Waar gaat dit over?
Een decennium voelde ik losse regendruppels in de regen.
Zag ik losse blaadje bewegen bij een windvlaag.
Mijn lichaam vormde geen scheiding meer van mijn geest, vanaf windkracht 2/3.
Bij de feitelijke dreiging van de elementen werd ik overmand door angst.
De smaak van divers smaakvol eten, ervoer ik zo intens, delen was geen optie.
Eenmaal thuis, uitte ik mijn gevoel van vermoeidheid.
Mijn man merkte op, ‘dat dit weer ook nooit wat voor mij was.’ Hierop reageerde ik met de woorden: ‘Ja, geen grip heh.”
Maar ik wist: Dit is zolang zo anders geweest. Ik moet ‘processen’ dat het nu anders is.
In herstel aangaan kan stabiliteit een streven zijn.
In deze stabiliteit aangaan kom ik erachter dat er iets is als (wat ik noem) de conditionering als gevolg van de psychose.
Meest duidelijke voorbeeldje hiervan voor mij is bijvoorbeeld, het effect van eten op een manier die ooit door medicatie veroorzaakt werd. Daar heb ik nu geen fysieke reden meer voor, zo eten tot me blijven nemen zou geconditioneerd gedrag zijn.
Het waarnemen van de wereld (en prikkels) op een bepaalde manier went op den duur kennelijk ook.
Wat als prikkels hanteren anders kan dan nodig is?
Er ontstaat ruimte in erkenning van iets als herstel.
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.