Psalm 48 vers 13 & 14:
“Ga rondom Sion en loop eromheen,
tel haar torens,
richt uw hart op haar vestingwal,
kijk nauwkeurig naar haar paleizen
om het aan de volgende generatie te vertellen.”
“Gunt u/jij de andere generatie ook een kerkgemeenschap?”
Het was soms mijn antwoord op de orgel/combo/band moeiten.
Deze tekst in de Psalmen is heel duidelijk en ontzettend pastoraal. De hoop die we hebben voor de toekomst bij de Heer.
Het dagelijkse leven met de Heer, die paar jaren op de aarde. De psalm laat zien dat gegeven hoop een actieve houding vraagt.
Je kan niet verslappen, door wat voor omstandigheden dan ook.
Je loopt eromheen, je telt, je richt je hart erop, je kijkt en vertelt.
Er omheen lopen, pffff hoezo begin je aan zo’n tocht als je ook kunt blijven staan en je rug kan omkeren om bij hetzelfde uit te komen?
Ervaren van de omvang van de hoop die gegeven is.
Tellen van torens. Cognitief, met je verstand dus, beseffen dat de Heer zovele mogelijkheden gecreëerd heeft om overzicht te vinden.
Bescherming ook. Deze hoef je niet eigenhandig te bouwen, je hoeft de stenen niet te verslepen. Tel ze (slechts).
De vestingwal is misschien met het hoofd de zwakste plek, want je weet dat hij zeker nodig is op bepaalde punten in je leven. Als je dus gevraagd wordt om je hart juist op deze plek te richten, betekend dat overgave. Ook de plekken van je leven die de vestingwal zo nodig hebben: heiligen. Dat is voortdurend je hartsgesteldheid bewaken. Door je te richten op: Sion, de hoop.
Links-rechts-links, we leren kinderen al een routine aan bij het oversteken van een weg. “Heb je goed gekeken?”
Waarop je als ouder na een poosje een lang: “Jaahaaaa” krijgt. Kijken met nauwkeurigheid.
Ik ken mensen die elke vakantie vele kastelen bezoeken. Elk kasteel wordt aandachtig en nauwkeurig bekeken. Dit zijn geen bezoekjes waarbij op hun horloge gekeken wordt. Er wordt gezegd: Kijk nauwkeurig. Niet even snel, niet half, niet gewoon aandachtig, maar: nauwkeurig.
Omdat hoop kwetsbaar is, denk ik. Het is belangrijk om ook ‘details’ in je op te nemen.
Een leven waarin Gods grote genade is aangenomen, zou ook de schoonheid van de grasspriet willen zien.
Zoveel kan bemoedigen. Het ene moment zal je iets anders nodig hebben dan het andere.
Des te nauwkeuriger je de schoonheid van de hoop in je hebt opgenomen, des te meer zal je kunnen herkennen wat die hoop in jou leven uitwerkt.
Het vertellen aan de volgende generatie, daarin schuilt diepe diepe kracht. Zo vaak heb ik ouderen horen zeggen: “Ik bid en dat is alles.”
Bidden is fundamenteel voor de Gemeente. Jongeren hebben het nodig dat ze ouderen zien in de Gemeente van Christus. Maar als fysiek opgaan met de Gemeente niet meer kan, er is zoveel te delen over de langere weg die men met de Heer gegaan is. Er is zoveel te geven en zoveel te ontvangen. Niet om de doopceel te lichten over de persoon zelf. Maar rondom Sion’s hoop, tot eer en glorie van Hem. De ontvangen genade is wat bindt.
Deze jongere generaties hebben nodig dat dit vers in deze Psalm wordt voorgeleefd.
We leven in jachtige, vluchtige tijden vol van prikkels en andere alternatieven voor een leven met de Heer.
Waarin eigenlijk alles wat in dit vers omschreven wordt niet vanzelfsprekend is.
Vers 15: ‘Want deze God is onze God, eeuwig en altijd; Hij zal ons leiden tot de dood toe.’
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
“Ga rondom Sion en loop eromheen,
tel haar torens,
richt uw hart op haar vestingwal,
kijk nauwkeurig naar haar paleizen
om het aan de volgende generatie te vertellen.”
“Gunt u/jij de andere generatie ook een kerkgemeenschap?”
Het was soms mijn antwoord op de orgel/combo/band moeiten.
Deze tekst in de Psalmen is heel duidelijk en ontzettend pastoraal. De hoop die we hebben voor de toekomst bij de Heer.
Het dagelijkse leven met de Heer, die paar jaren op de aarde. De psalm laat zien dat gegeven hoop een actieve houding vraagt.
Je kan niet verslappen, door wat voor omstandigheden dan ook.
Je loopt eromheen, je telt, je richt je hart erop, je kijkt en vertelt.
Er omheen lopen, pffff hoezo begin je aan zo’n tocht als je ook kunt blijven staan en je rug kan omkeren om bij hetzelfde uit te komen?
Ervaren van de omvang van de hoop die gegeven is.
Tellen van torens. Cognitief, met je verstand dus, beseffen dat de Heer zovele mogelijkheden gecreëerd heeft om overzicht te vinden.
Bescherming ook. Deze hoef je niet eigenhandig te bouwen, je hoeft de stenen niet te verslepen. Tel ze (slechts).
De vestingwal is misschien met het hoofd de zwakste plek, want je weet dat hij zeker nodig is op bepaalde punten in je leven. Als je dus gevraagd wordt om je hart juist op deze plek te richten, betekend dat overgave. Ook de plekken van je leven die de vestingwal zo nodig hebben: heiligen. Dat is voortdurend je hartsgesteldheid bewaken. Door je te richten op: Sion, de hoop.
Links-rechts-links, we leren kinderen al een routine aan bij het oversteken van een weg. “Heb je goed gekeken?”
Waarop je als ouder na een poosje een lang: “Jaahaaaa” krijgt. Kijken met nauwkeurigheid.
Ik ken mensen die elke vakantie vele kastelen bezoeken. Elk kasteel wordt aandachtig en nauwkeurig bekeken. Dit zijn geen bezoekjes waarbij op hun horloge gekeken wordt. Er wordt gezegd: Kijk nauwkeurig. Niet even snel, niet half, niet gewoon aandachtig, maar: nauwkeurig.
Omdat hoop kwetsbaar is, denk ik. Het is belangrijk om ook ‘details’ in je op te nemen.
Een leven waarin Gods grote genade is aangenomen, zou ook de schoonheid van de grasspriet willen zien.
Zoveel kan bemoedigen. Het ene moment zal je iets anders nodig hebben dan het andere.
Des te nauwkeuriger je de schoonheid van de hoop in je hebt opgenomen, des te meer zal je kunnen herkennen wat die hoop in jou leven uitwerkt.
Het vertellen aan de volgende generatie, daarin schuilt diepe diepe kracht. Zo vaak heb ik ouderen horen zeggen: “Ik bid en dat is alles.”
Bidden is fundamenteel voor de Gemeente. Jongeren hebben het nodig dat ze ouderen zien in de Gemeente van Christus. Maar als fysiek opgaan met de Gemeente niet meer kan, er is zoveel te delen over de langere weg die men met de Heer gegaan is. Er is zoveel te geven en zoveel te ontvangen. Niet om de doopceel te lichten over de persoon zelf. Maar rondom Sion’s hoop, tot eer en glorie van Hem. De ontvangen genade is wat bindt.
Deze jongere generaties hebben nodig dat dit vers in deze Psalm wordt voorgeleefd.
We leven in jachtige, vluchtige tijden vol van prikkels en andere alternatieven voor een leven met de Heer.
Waarin eigenlijk alles wat in dit vers omschreven wordt niet vanzelfsprekend is.
Vers 15: ‘Want deze God is onze God, eeuwig en altijd; Hij zal ons leiden tot de dood toe.’
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.