Tijdens mijn standaard wandeling besloot ik om eens aandachtig het bordje bij de kerk te lezen. Er stond een werkelijk prachtig gedicht op. U moet weten, ik ben graag bij deze kerk. Het is een Nederlands Hervormde kerk, een stuk van het gebouw, zo las ik, staat er al vanaf 1100. Het is goede grond. In de arbeid voor de levende Heer, mogen we bijdragen aan wat Johannes de Heer 105 jaar geleden begon: Stichting Het Zoeklicht. Deze broeder was hervormd en is dat ook altijd gebleven. Als ik over het pad van de kerk loop, stel ik me soms voor, dat hij daar ook heeft gelopen. Dit geeft moed en sterkt in het vasthouden aan de visie die deze broeder had om de wereld te bereiken met het evangelie.
Ongeveer een half jaar geleden tijdens de thee, las onze zoon hardop een stuk uit een van de eerste Zoeklichten. Roelof was zich aan het voorbereiden op het jubileumnummer, vandaar dat die er lag. De kinderen (14 & 17) waren zo zwaar onder de indruk, want…. de duiding puur en enkel vanuit Gods woord, geen internetbronnen of sociale media, het had impact. Zo werd er bijvoorbeeld geschreven over het Joodse volk en Israël… maar dan dus decennia voor het ontstaan van de staat Israël! Het blijde evangelie juist gekoppeld aan de duiding van de tijd en dus het zicht op de wederkomst…. Een antwoord, juist ook nu. Johannes de Heer ging begin twintigste eeuw met een auto het land in om samen in ontmoetingen te delen, te bezingen, woorden te geven maar vooral: te vertellen over de Heer Jezus. Mensen in de dorpen en steden, kwamen natuurlijk misschien eerst eens kijken naar die auto…. Gelukkig zat er benzine in.
Terug naar het gedicht. Inmiddels regende het nog steeds een klein beetje. Zachte druppels vielen op het gedicht en in mijn hart kwam:
‘Heer zijn het Uw tranen om de kerk (in zijn algemeenheid).’
U moet weten, onze trouwtekst is Ezechiël, over regens op Zijn tijd, zegenbrengend zullen ze zijn. Dus mijn connotatie van regen is zeer positief.
Ik las het gedicht nog eens en nog eens, terwijl ik ook de mensen van de weg in de 21ste eeuw voor Gods troon bracht.
De dag erna had ik ‘s morgens een afspraak. Al een aantal maanden merk ik dat ik beter tegen prikkels kan. Maarja, een van de meest confronterende momenten van diepe ellende qua prikkels was het moment dat ik zou gaan reïntegreren als leerkracht. Het was overduidelijk: ik zag het tikken van een pen, het wiebelen van een voet, en zoveel meer. De afgelopen maanden ervoer ik bijvoorbeeld dat ik in een kerkdienst kan zijn, de volle duur van de dienst, dat is na 12 jaar dit niet gekund te hebben een bijzonder dankbare aangelegenheid. De ultieme test zou voor mij natuurlijk zijn… een klas. Er is lieve zuster die ik het afgelopen jaar ontmoet heb en waarvan ik weet dat ze voor de klas staat. Een poos zat het verlangen in mijn hart om haar te vragen of ik eens achterin mocht zitten. Ik ondernam enkel de actie van gebed; of de Heer het hart van mijn man zou bewerken, zodat hij bevestiging zou geven, als het naar de wil van de Heer zou zijn. Maanden hierna maakte mijn man een opmerking, bestaand uit precies de woorden die ik had gevraagd aan de Heer om hem als bevestiging in zijn hart te leggen. Toen wist ik dat ik deze zuster mocht vragen of ik eens mocht kijken. Die dag was dat moment aangebroken.
Voorafgaand had ik de route bestudeerd en buienradar gecheckt. Het zou een half uur fietsen zijn en de route was zo duidelijk voor me dat ik 35 minuten van tevoren wegging. Tussen het eerste en tweede verkeerslicht begon het te regenen. Maar in zo’n mate, het was overduidelijk dat ik kletsnat zou worden als de regen aan zou houden. Ik voelde geen spoortje negativiteit, ik fietste gewoon door.
In mijn hart kwam: ‘Dit Zijn tranen van de Heer, over alle pijn en ellende waar ik door moest gaan. Hij heeft het alles gezien, Hij heeft aan het kruis de zovele verdrietige situaties in mijn leven gevoeld, ervaren, Hij heeft erom geweend voor mij.’ Deze kant en dit besef van genade was helend. Ik fietste en fietste. Ik voelde niet zo veel, er was stabiliteit in diepe rust en dankbaarheid, want ik liet de Heer mijn hart bewerken.
Op tien minuten van de bestemming, belandde ik in een afzetting voor fietsers. De mensen die er bekend waren, die vonden hun weg. Maar ik durfde niet, ik was er onbekend, het pad was smal, hoe lang zou de afzetting zijn? Waar zou hij me brengen? Dus ik besloot om eromheen een weg te vinden. Dit lukte prima. En zo kwamen er nog twee afzettingen, waar ik in alle rust in de stromende regen omheen de route vond. De derde afzetting was werkelijk hooguit op 1 minuut afstand van de bestemming. Maar het was de grootste, want de hele weg werd opnieuw geasfalteerd… op mijn richtingsgevoel fietste ik een stukje rechtdoor en nam de eerste afslag rechts, dit was de beste route, bevestigde een jongeman me halverwege. Na in totaal een uur fietsen kwam ik drijfnat aan in het lokaal. Ik zei de kinderen dat ik wat afzettingen tegen was gekomen, maar dat ik glimlachte toen ik eenmaal dichtbij de school langs een bouwmarkt fietste. Want wist iemand wat daarop stond in letters van zeker 1 meter hoog? Een jongen riep de naam van de bouwmarkt, en ja, dat was waarheid. Na een stilte en koppies die zeer diep nadachten zei een andere jongen: ‘Ik kan het!’ En ja, dat waren inderdaad de woorden op het gebouw die mij zo lieten glimlachen.
In een besef van diepe afhankelijkheid, is dit schrijven.
Het was een nauwkeurig onderzoeken van mezelf. (Zefanja OT) Een thema in mijn leven is het zoeken van zachtmoedigheid, om nu zo de zachtmoedigheid van de Heer te mogen ontvangen is prachtig. Hij zal alles laten meewerken ten goede, omdat er Zijn plan is. (Romeinen NT)
Weet dat in de benauwdheden van de 21ste eeuw, dat alleen bij Christus, in Christus, door Christus rust te vinden is.
Zoek en vind
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.
Ongeveer een half jaar geleden tijdens de thee, las onze zoon hardop een stuk uit een van de eerste Zoeklichten. Roelof was zich aan het voorbereiden op het jubileumnummer, vandaar dat die er lag. De kinderen (14 & 17) waren zo zwaar onder de indruk, want…. de duiding puur en enkel vanuit Gods woord, geen internetbronnen of sociale media, het had impact. Zo werd er bijvoorbeeld geschreven over het Joodse volk en Israël… maar dan dus decennia voor het ontstaan van de staat Israël! Het blijde evangelie juist gekoppeld aan de duiding van de tijd en dus het zicht op de wederkomst…. Een antwoord, juist ook nu. Johannes de Heer ging begin twintigste eeuw met een auto het land in om samen in ontmoetingen te delen, te bezingen, woorden te geven maar vooral: te vertellen over de Heer Jezus. Mensen in de dorpen en steden, kwamen natuurlijk misschien eerst eens kijken naar die auto…. Gelukkig zat er benzine in.
Terug naar het gedicht. Inmiddels regende het nog steeds een klein beetje. Zachte druppels vielen op het gedicht en in mijn hart kwam:
‘Heer zijn het Uw tranen om de kerk (in zijn algemeenheid).’
U moet weten, onze trouwtekst is Ezechiël, over regens op Zijn tijd, zegenbrengend zullen ze zijn. Dus mijn connotatie van regen is zeer positief.
Ik las het gedicht nog eens en nog eens, terwijl ik ook de mensen van de weg in de 21ste eeuw voor Gods troon bracht.
De dag erna had ik ‘s morgens een afspraak. Al een aantal maanden merk ik dat ik beter tegen prikkels kan. Maarja, een van de meest confronterende momenten van diepe ellende qua prikkels was het moment dat ik zou gaan reïntegreren als leerkracht. Het was overduidelijk: ik zag het tikken van een pen, het wiebelen van een voet, en zoveel meer. De afgelopen maanden ervoer ik bijvoorbeeld dat ik in een kerkdienst kan zijn, de volle duur van de dienst, dat is na 12 jaar dit niet gekund te hebben een bijzonder dankbare aangelegenheid. De ultieme test zou voor mij natuurlijk zijn… een klas. Er is lieve zuster die ik het afgelopen jaar ontmoet heb en waarvan ik weet dat ze voor de klas staat. Een poos zat het verlangen in mijn hart om haar te vragen of ik eens achterin mocht zitten. Ik ondernam enkel de actie van gebed; of de Heer het hart van mijn man zou bewerken, zodat hij bevestiging zou geven, als het naar de wil van de Heer zou zijn. Maanden hierna maakte mijn man een opmerking, bestaand uit precies de woorden die ik had gevraagd aan de Heer om hem als bevestiging in zijn hart te leggen. Toen wist ik dat ik deze zuster mocht vragen of ik eens mocht kijken. Die dag was dat moment aangebroken.
Voorafgaand had ik de route bestudeerd en buienradar gecheckt. Het zou een half uur fietsen zijn en de route was zo duidelijk voor me dat ik 35 minuten van tevoren wegging. Tussen het eerste en tweede verkeerslicht begon het te regenen. Maar in zo’n mate, het was overduidelijk dat ik kletsnat zou worden als de regen aan zou houden. Ik voelde geen spoortje negativiteit, ik fietste gewoon door.
In mijn hart kwam: ‘Dit Zijn tranen van de Heer, over alle pijn en ellende waar ik door moest gaan. Hij heeft het alles gezien, Hij heeft aan het kruis de zovele verdrietige situaties in mijn leven gevoeld, ervaren, Hij heeft erom geweend voor mij.’ Deze kant en dit besef van genade was helend. Ik fietste en fietste. Ik voelde niet zo veel, er was stabiliteit in diepe rust en dankbaarheid, want ik liet de Heer mijn hart bewerken.
Op tien minuten van de bestemming, belandde ik in een afzetting voor fietsers. De mensen die er bekend waren, die vonden hun weg. Maar ik durfde niet, ik was er onbekend, het pad was smal, hoe lang zou de afzetting zijn? Waar zou hij me brengen? Dus ik besloot om eromheen een weg te vinden. Dit lukte prima. En zo kwamen er nog twee afzettingen, waar ik in alle rust in de stromende regen omheen de route vond. De derde afzetting was werkelijk hooguit op 1 minuut afstand van de bestemming. Maar het was de grootste, want de hele weg werd opnieuw geasfalteerd… op mijn richtingsgevoel fietste ik een stukje rechtdoor en nam de eerste afslag rechts, dit was de beste route, bevestigde een jongeman me halverwege. Na in totaal een uur fietsen kwam ik drijfnat aan in het lokaal. Ik zei de kinderen dat ik wat afzettingen tegen was gekomen, maar dat ik glimlachte toen ik eenmaal dichtbij de school langs een bouwmarkt fietste. Want wist iemand wat daarop stond in letters van zeker 1 meter hoog? Een jongen riep de naam van de bouwmarkt, en ja, dat was waarheid. Na een stilte en koppies die zeer diep nadachten zei een andere jongen: ‘Ik kan het!’ En ja, dat waren inderdaad de woorden op het gebouw die mij zo lieten glimlachen.
In een besef van diepe afhankelijkheid, is dit schrijven.
Het was een nauwkeurig onderzoeken van mezelf. (Zefanja OT) Een thema in mijn leven is het zoeken van zachtmoedigheid, om nu zo de zachtmoedigheid van de Heer te mogen ontvangen is prachtig. Hij zal alles laten meewerken ten goede, omdat er Zijn plan is. (Romeinen NT)
Weet dat in de benauwdheden van de 21ste eeuw, dat alleen bij Christus, in Christus, door Christus rust te vinden is.
Zoek en vind
Niets uit dit artikel mag zonder uitdrukkelijke toestemming van Deborah Ham worden overgenomen, gekopieerd of gebruikt worden. Uiteraard mag volgens de gangbare regels van bronvermelding er wel naar verwezen worden in andere publicaties. Neem bij twijfel eerst contact op.